yn ôl y tebygolrwydd mwyaf rhesymol ddisgwyl eu bod yno ar y pryd.
Ond os oes lwc i ni, a yw hi'n ddigyfnewid ac yn ddi-wella? Dal yn rhyfeddol o gyson o hyd y bydd hi, medd Maeterlinck, ac iddo ef y mae hynny yn arwydd, onid yw'n brawf, mai nid oddi allan i ni wedi'r cwbl, ond mai ynom ni y mae hi'n teyrnasu, ac mai nyni sydd yn ei ffurfio a'i gwisgo â nerth cudd, na thardd ond ohonom ni ein hunain. Byddis yn sôn "bod y lwc yn troi." Onid greddf dyn fydd wedi deffro, neu ynteu wedi medru ymwneud â'r ewyllys a'r deall?
Teithiwn ynteu, medd efô, yn ddiflino ar hyd yr holl ffyrdd sy'n arwain o'n cydwybod i'n greddf. Drwy hynny fe wnawn fath o lwybr yn y ffyrdd mawr, di-dramwy hyd yma, sy'n mynd o'r hyn a welir i'r hyn nis gwelir, oddi wrth ddyn at Dduw, ac o'r un i'r cwbl oll. Ym mhen draw'r ffyrdd hynny yr ymgudd cyfrinach gyffredinol bywyd. Yn y cyfamser, derbyniwn y ddamcaniaeth a gyfnertho ein bywyd ni yn y bywyd cyffredinol sydd ag arno angen amdanom i dreiddio ei ddirgeleddau ei hun, canys ynom ni y mae ei gyfrinachau yn crisialu gyflymaf a gloywaf.
Nid yw syniadau'r awdur ar y Dyfodol, efallai, lawn mor rymus a'i syniadau dan y pennau eraill. Yn fyr, dywedyd y mae ei fod ar ryw ystyron yn beth annealladwy paham na wyddem pa beth a
