FY OEN LLYWETH.
Mawr oedd fy llawenydd pan roddodd fy nain oen
llyweth" yn bresant i mi—"oen swci" ddywedant
mewn rhai siroedd. Canlynai fi i bob man fel y canlynai "pet lamb" "Mary" y buom yn canu am dani yn
yr ysgol pan yn fabanod. Ond pan ddaeth Edward
Jones o'r Wenallt i'r Gilrhos rhyw ddiwrnod, dywedodd
yr hen wraig wrtho,—"Yma ti, Ned, gwell i ti ro'i nôd
clust ar oen John bach." Rhoddais fy mreichiau am
wddf fy oenig, a dywedais, "Chewch chi ddim tori clust
fy oen bach; well gen i, i chwi dori fy nghlust i." Am
y tro bu fy eiriolaeth yn ddigon. Fodd bynag, pan
aethum i ffwrdd i Loegr am haner blwyddyn rhoddwyd
nôd ar glust fy oen, a gyrwyd hi i'r mynydd mawr
gyda'r defaid. Pan ddaethum yn ol, chwiliais lawer am
dani, ond nid oedd Beti yn adnabod John na John yn
adnabod Beti. Tybed ai onid oes rhyw oruchwyliaeth
i roddi nôd parhaol ar ddefaid heb arfer creulondeb?
Fe ddywed rhai nad ydyw yr oen bach yn teimlo
teimlo poen.
Ond paham y mae'r oen diniwed yn brefu mor dorcalonus ag y bydd baban yn wylo pan mewn poen?
Clywais na fydd bugeiliaid yr Alpau yn tori nôd ar
glustiau y defaid, ond mai math o gylch roddir am eu
gyddfau, ac oddiwrth hwn bydd cloch fechan yn hongian.
Pan y bydd y praidd yn dychwelyd i'r gorlan gyda'r
hwyr, rhag ofn y bleiddiaid, bydd swn y clychau yn
adseinio trwy'r dyffrynoedd a'r llechweddau yn y modd
mwyaf swynol. O! na chaem glywed y fath fiwsig ar
lechweddau y Berwyn, yr Aran, Cader Idris, Moel
Famau, y Wyddfa fawr, a bryniau ereill Gwalia Wen.
.jpg)
