Llu mân y Tylwyth Teg yw'r rhain,
Ni thycia ymladd drud;
Mae'r milwyr eisoes wedi mynd,
Maent oll yng ngwlad yr hud.
Nid ery ond y rhi ar ôl,
Sef Harallt bennaeth pur;
Ac ef o'i ben i wadn ei droed
Mewn gwisg o galed ddur.
Ei lewion oll, cymerir hwy,
Mae'u harfau ar y llawr,
A'u meirch yn weilydd drwy y coed
Yn crwydro'n wyllt yn awr.
O le i le yn drist ei fryd
A Harallt bennaeth hy,
Yn unig wrth oleuni'r lloer
Ar hyd y goedwig ddu.
Gwêl ffrwd o'r graig yn llifo'n glir,
O'r cyfrwy naid y gŵr,
A thynnu'r helm oddi am ei ben
I yfed diod ddŵr.
Ond cyn bod torri ei syched ef,
Diffygia droed a llaw,
Rhaid iddo eistedd wrth y graig,
A thrymgwsg drosto a ddaw.
A huno ers llawer canmlwydd hir
Mae e ar odre'r allt,
A'i ben yn gorffwys ar ei fron,
Yn wyn ei farf a'i wallt.
