NI bu gyfnod mwy diddorol yn hanes barddoniaeth Saesneg, hwyrach, na'r cyfnod y mae "Oes Victoria" yn enw digon cyfleus arno. Yn y cyfnod hwnnw y llonyddodd cyffro ac y dyfnhaodd rhediad rhai o syniadau'r cyfnod o'i flaen, cyfnod cynhyrfus a disglair Shelley a Byron, Wordsworth a Coleridge. Cyfnod tymhestlog oedd hwnnw, ac ysbrydión ystormus oedd ei feirdd gorau. Pan aeth y dymestl heibio, cododd to o feirdd llai tanbaid a dynion mwy cyffredin. Ac eto yng ngwaith gorau'r beirdd hynny, ceir meddwl newydd, a chip olwg ar bethau y bydd y gwybodau manwl yn eu dysgu fel gwirioneddau cyn bo hir, efallai; canys bydd greddf y bardd, ar brydiau, yn gweled pethau nas cenfydd gwybodaeth fanwl am oes, neu oesau, ar ei ôl.
All we have willed or hoped or dreamed of good shall exist;
Not its semblance, but itself; no beauty, nor good, nor power,
Whose voice has gone forth, but each survives for the melodist
When eternity affirms the conception of an hour.
Felly y canodd Browning, y mwyaf ei ffydd o'r holl feirdd, ac onid rhaid eisoes gydnabod bod