Blodeu—a blodeu anwyldeb ei awen yntau yw y cysuron a'r gobeithion gwanwynol sydd yn blaguro ar ei holl ganeuon am ofid, ac angau, a'r bedd. Y mae gwlith y nef arnynt.
Yr agwedd uwchaf ar Dynerwch ydyw y teimlad o "barchedig ofn" yn mhresenoldeb dihalog yr Anweledig. Dyma'r tynerwch sydd yn llanw barddoniaeth y Bibl, ac yn rhoddi y fath syniad aruchel o ddwyfoldeb Natur. Yn emyn y Salmydd ac yn mhryddest y Bardd-Brophwyd ceir tywyniadau dyeithr, digwmwl, nad ydynt ddim o'r ddaear isod. Gwelir y bryniau yn llosgi yn dryloyw heb eu difa o dan olwynion fflamllyd cerbyd yr Iôr: gwelir y môr yn gostegu twrf ei dònau, ac yn llyfnhau gwyneb y glas-ddwfn dan edrychiad y llygad tragwyddol: clywir y gwyrdd-ddail Libanus, a'r blodeu yn nyffryn Saron, yn "curo eu dwylaw" wrth weled y Brenin yn ei rodfeydd. Yr un tynerwch santaidd sydd yn ngweddi yr emynydd Cymreig:—
O na b'ai gwellt y ddaear
Yn delyn aur bob un,
I ganu i'r Hwn a anwyd
I'r byd i brynu dyn!
Dyma'r teimlad hefyd sydd yn tywynu yn hyfryd yn y fath emyn-gân ag "O, na bawn yn seren," neu "Ar hyd y dolydd eang;" neu "Tuag adre'," neu Meddyliau am y nefoedd." Dymuniad ysbrydol sydd yn y weddi am fod "yn seren fach wen "
Mi dd'wedwn am ddyfnder,
A hyd, lled, ac uchder,
Eangder y nef, a harddwch y byd!
Ar y dolydd a'r llechweddau darllenai y llythyrenau euraidd sydd yn gwneud i fynu enw yr Arglwydd—
Pa beth yw'r greadigaeth oll
Ond Bibl arall Duw?
