XXIII
Fe welodd lawer, lawer
O droeon chwerwon chwith,
Ond hwy na'r fellten lem a'r llif
Y cofia'r glaw a'r gwlith.
—T. GWYNN JONES.
Yм mis Rhagfyr yr aeth Eric i Buenos Aires. Bu'r tri arall yn hir cyn dyfod yn gyfarwydd â byw hebddo. Yr oedd Geraint ac Enid, erbyn hyn, yn mynd ar eu deg oed ac yn fwy o gwmni i Beryl bob dydd. Ceisiodd Beryl ymgartrefu'n well yng Nghaergrawnt. Wedi cael dillad newydd, aeth yn amlach i blith pobl,—i'r capel ac i'r dref. Ceisiai feddwl bod geiriau Eric yn wir, a bod amser gwell o'u blaen i gyd, ond pell iawn yr ymddangosai'r amser hwnnw.
Un hanner dydd ym mis Mai, daeth Enid adref o'r ysgol â chur enbyd yn ei phen. Yr oedd ei hwyneb yn goch, a theimlai'n oer drosti.
"Twyma'n dda wrth y tân yna, Enid fach, ac yf y cawl twym yma. Oni byddi'n well, cei beidio â mynd i'r ysgol yn y prynhawn," ebe Beryl.
Yr oeddynt fel teulu wedi cael iechyd da ar hyd y blynyddoedd. Ni bu dim gwaeth
