"Beryl !" ebe Mr. Arthur, mewn syndod pleserus. "Ar Nest y mae pobl, fel rheol, yn sylwi."
"Y mae rhywbeth yn nodedig yn wyneb Beryl," ebe Mr. Goronwy. "Mi hoffwn wylio'i gyrfa hi. Y mae'n sicr o wneud rhywbeth mawr o'i bywyd."
"O, Ifan! Yr wyt yn canmol gormod arnynt i gyd," ebe Mrs. Arthur.
"Nac ydwyf, yn wir, Len, ac nid dweud hyn er mwyn eich boddio chwi eich dau wyf."
Gwridodd Mrs. Arthur pan glywodd yr hen enw nas clywsai bellach ers ugain mlynedd. "Elen" oedd ei henw, ond "Len y galwai Mr. Goronwy hi,— a dim ond ef,—yn y dyddiau pell hynny pan oeddynt yn byw yn yr un ardal ac yn mynd gyda'i gilydd i'r un ysgol ac i'r un capel.
Wel, yr ydym wedi ceisio bod yn ofalus i'w dysgu a rhoi esiampl dda iddynt," ebe Mr. Arthur.
"Y mae hynny'n amlwg," ebe Mr. Goronwy,
"Yr oeddwn i'n gwenu wrth glywed Eric yn sôn wrthych amdano'i hun fel doctor enwog," ebe Mrs. Arthur. "Nid oes terfyn ar uchelgais y crwt."
"Peth da yw uchelgais mewn plentyn," ebe Mr. Goronwy. "Doctor yw ef i fod, ynteu?"
