"Na waeth, mi waranta. Ond gad i ni fynd. Hwyrach fod y cnafon wedi gadel y wlad fel yr oedd hi."
"Hwyrach!"
Aeth y ddau yn eu holau dros y bont, ac yna ymlaen tua'r llethr, ond ystrydoedd a thai oedd o'u cwmpas ym mhob man, a bron bawb a'u pasiai yn siarad rhyw fath o Saesneg—geiriau Saesneg a chystrawen ac acen Gymreig, peth i ferwino clustiau Cymro a Sais.
"Mi ddylen fod o gwmpas y lle," meddai'r dyn; " 'ryden ni yn cerdded ers ugien munud. Ond weli di, 'does yma ddim ond tai o gwmpas."
"Nag oes. Rhaid eu bod nhw wedi tynnu'r lle i lawr, Dafydd!"
"Y lladron!" meddai'r dyn.
"Nos dawch!" ebr hen wr cloff, gwargam, wrth basio.
"Nos dawch!" ebr y dyn. "Os gwelwch chi yn dda, fedrwch chi ddeyd wrtha i lle me Tyddyn Huwcyn?"
"Wel," meddai'r hen wr, " 'rydech chi yn sefyll tua'r fan lle'r oedd o gynt—mae'r stryd yma yn mynd drwyddo fo, fel tase."
" 'Roeddwn i yn meddwl! Diolch i chi."
"Ydech chi yn cofio'r lle, syr, fel yr oedd o?"
"O, ydw ugien mlynedd yn ol. Mae'r lladron wedi andwyo'r lle!"
"Wel, hwyrach yn wir. 'Roedd hi'n well arna i yn yr hen amser, sut bynnag.
