Tudalen:Bro fy Mebyd a Chaniadau Eraill.djvu/117

Gadawaf y llaid, gweddill stormydd y byd,
A gesglais wrth grwydro'n afradlon cyhyd,—
Gadawaf yr ewyn fu'n sarrug ei sen,
Ond cymaint o'i liw sy'n gaeafu fy mhen;
Gadawaf y brwydrau a'r cyffro di—rol
Wrth ddychwel i wynfyd fy mebyd yn ol.
Dychwelaf yn llwm fel y troais fy nghefn
Er mwyn cael a gollais yn feddiant drachefn.
Hawddamor awyrgylch falm dawel y tir
Adfywia yr angel newynais mor hir;
Hawddamor y fro na freuddwydiodd am fri;
Bum alltud ymhobman tu faes iddi hi.

Rwy'n byw, nid yn bod, yn ei symledd a'i swyn,
A 'nghan fel y gôg pan fo gwyrddlas y llwyn.
Mae'r llwybrau caregog yn esmwyth i gyd,
Wrth gerdded i mewn i'r Baradwys fu'n fud
I blentyn gaethgludwyd drwy ddŵr a thrwy dân,
A'i ddwylaw a'i delyn yn hir ar wahan.
Os bu'r ymadawiad yn ddolur i mi,
Hyd lwybrau'r dychweliad mae prennau diri
Yn tyfu, a'u dail yn iachau f'ysig fron;—
Gilead y galon amddifad yw hon.

Daw'r hen ddymuniadau fel chwaon drwy'r coed,
A'u lleisiau mor beraidd yn awr ag erioed.
Maent hwy wedi cadw'u dechreuad yn bur
Dan wlith diniweidrwydd fy mebyd di—gur.
Breuddwydiaf freuddwydion y bore drachefn,
A'r haul ar y bryniau a'r awel yn llefn.
Daw pob gweledigaeth ar fynydd a dol
Heb golli eu dwyfol gyfaredd yn ol;
A finnau yn ieuanc dan fedydd y gwlith
Sy'n aros yn goron ar fywyd di-rith.

Tarïaf yng nghysgod y Moelwyn a'r Foel,
Tra'r Arddu a'r Cnicht megis dwy anferth hoel