LLANW A THRAI.
PLENTYN y llanw fûm i trwy fy oes;
Ni wybu fy llongau am un awel groes;
I hafan Dymuniad cyrhaeddent yn llon,
Dan holl farsiandiaeth y gwledydd o'r bron.
Bu'r hwyliau yn trethu pob awel o wynt,
Er mwyn i fy llongau gael dyfod ynghynt;
A minnau ar heulfryn Disgwyliad bob awr,
Heb weld ond disgleirdeb y llanw a'r wawr.
Mor bêr oedd breuddwydio ynghwsg a dihun,
A'r llongau yn glanio'n ddiogel bob un;
Dan liwiau gobeithion fy mynwes ddi—saeth
Y chwifiai'r baneri o dalgraig i draeth,
Ar encil y llanw yn henaint y dydd
'Rwyf weithion ar dywod y glannau yn brudd;
Y llongau di-stŵr wedi llithro i ffwrdd
A phopeth oedd annwyl i mi ar eu bwrdd.
Mwynderau fy mebyd a gollais yn llwyr,
Daeth trai yn llechwraidd cyn dyfod yr hwyr; '
Dyw cri y gwylanod a dolef y gwynt
Ond galar fy mron am yr hen amser gynt.
Gweld tlodi y trai a bair gynnydd i 'nghlwy,
Nid oes gynnydd arall i'w ddisgwyl byth mwy
Ond ble'r aeth y llongau fu unwaith mor chwai?—
'Rwy'n falch iddynt ddiane cyn dyfod y trai.
