Gair am y Dafodiaith
YCHYDIG, meddir, yn enwedig o blith Gogleddwyr, a fedr ddeall Y Ddyfedeg mewn argraff. Eithr, yn sicr, medd hi gymaint o hawl ag unrhyw un o'r tafod—ieithoedd ereilli le yn ein llenyddiaeth. Wele ychydig reolau er mwyn cyn— orthwyo'r anghyfarwydd i'w deall fel y'i hysgrifennir yn y llyfr hwn.
1.—Seinir y llafariaid u ac 'y' (sain glir) yn union fel i E.g., Din, bid, ti, in, pwi, brin, yn lle Dyn, byd, ty, un, pwy, bryn.
2.—Troir y weithiau yn i,. yn enwedig yn y sillaf olaf ond un, megis Disgi, silwi, tinni, prini, yn lle Dysgu, sylwi, tynnu, prynu.
3.—Gadewir allan yr dd ar ddiwedd llawer o eiriau,— Newi, gili, lloni, Dafi, iste, yn lle Newydd, gilydd. llonydd, Dafydd, eistedd
4—Troir au yn fynych yn oi, ——Hoil, doi, cloi, hoi, yn lle Haul, dau, clau, hau. Am "gwau" ceir gwei."
5.—Troir ae yn 'â', Ath, gwâth, trâth, yn lle. Aeth. gwaeth, traeth.
6.—Troir ai weithiau yn ae.— Maer, taer, ffaer, yn lle Mair, tair, ffair.
7—Troir chw ar ddechreu gair yn wh, Whech, whâr. wheigen, wheddel, yn lle, Chwech, chwaer. chweigen, chwedl.
Hyderaf y ca'r "BUGAIL" hwn, er ei gloffni, daith weddol esmwyth drwy Gymru.
CAERDYDD,
- Gorffennaf, 1917.
