Ac yn ei fanion mae hyfrydwch mawr |
II. JOHN ROBERTS, LLANBRYNMAIR.
DE a Gogledd, athraw gwiwglod, ddarfu deithio lawer tro,
I bregethu am bleserau nwyfawl fryniau nefol fro;
Son am werthfawr aberth Iesu, son am gannu yn y gwaed,
Son am achub pechaduriaid, a'r trueiniaid mwyaf gaed.
Dacw'r delyn aur ddisgleiriol, addurniadol dlws y nef,
Rhwng ei ddwylo yn adseinio, melus byncio "Iddo Ef,"
Wedi gadael poenau bywyd am y gwynfyd melus, pur,
I bêr blethu mawl i'r lesu, fu o dan yr hoelion dur.
III. WILLIAMS O'R WERN.
YNG nghanol ei fawredd a'i rym, ymgiliodd o gynnwrf y byd;
Ei gleddyf oedd finiog a llym, a'i saethau yn loewon o hyd;
Ei goron lewyrchai fel haul, pan ydoedd ar syrthio i lawr:
P'le mwyach y gwelir ei ail? mae colled ein cenedl yn fawr.
Y tafod gynhyrfai y wlad, sydd weithian yn llonydd a mud;
Y llygaid dywynnent mor fad, a gauwyd am byth ar y byd;
Y medrus ryfelwr nid yw, mae Seion a'i dagrau yn llif;
Ond IESU, ei Brenin, sydd fyw, a'i filwyr sydd eto'n ddi-rif.
