ADDAS yw ar derfyn amser dafiu ymaith bryder bron,
Gweddus yw i'r meddwl godi uwch caledi'r ddaear hon ;
Er nad oes i'r corff ond gwendid, hir afiechyd dybryd, dwys,
Gall yr enaid wenu arno, er yn suddo dan ei bwys.
Buan, Amser, yw dy rediad, cynt na'r glwys oleuni glân,—
Cynt na'r fellten gochwen, ddeifiog, yn ei fforchog, dorchog dân;
Rhedaist á fy einioes ymaith, mae fy ymdaith fer ar ben:
Mae fy enaid bron ar gyrraedd byd na choda'r byw ei len.
Rhaid im' edrych arnat, Angeu, er mor erchyll yw dy wedd;
Rhaid im' edrych yn ddigyffro ar dy lym, angeuol gledd;
Dyna'r cleddyf fydd yn fuan yn frathedig yn fy mron,
Wele'r min, cyn nemawr ddyddiau, dyr linynau'r galon hon.
Lled anhyfryd ydyw tremio ar dy greulon, atgas bryd;
Ond, ai addas llygad-gauad ymadawiad byth â'r byd?
Na, mi dremiaf ar dy bicell, ac ni chrynaf ger dy fron,
Er mai ti yw llofrudd creulon holl drigolion daear gron.
Gwelaf di yn araf rodio, er rhoi diben ar fy môd;
Edrych arnat 'rwyf er deufis, pan gwnai ddewis, gelli ddod;
Eto ni chaiff dy arafwch dd'rysu heddwch pur fy mron;
Tyred yn dy flaen, a tharo, nes y syrthio'r babell hon.
