Weithiau syllwn ar ei darlun, siarad wnawn â'r papyr mud,
Tremiwn ar y lle'r eisteddai pan yn iach, nes oedd ei phryd
Yn adgodi megis bywyd, am ryw ennyd ger fy mron,
Yna deffro,—deffro i deimlo nad oedd ar y ddaear hon.
Trwm oedd edrych ar ei llyfrau, trymach ar ei hysgrif—law,
Cofio fod yr hon a'i lluniodd yn y beddrod oerllyd draw;
Methwn ddarllen ei llythyrau, gan y cof nad ydoedd mwy;
Llewyg—iasau lanwai'm calon, na wyr dyn eu llymder hwy.
Pan yn rhodio yn fy nhrymder, Natur oedd yn clwyfo'm bron,
Chwith i mi oedd gweled unpeth yn meddiannu golwg lon;
Gwnaethwn bron gusanu'r gwlithyn, am fod deigryn ar ei rudd,
Dagrau oeddynt fy anwyliaid, hoff i mi bob golwg brudd.
Dyna rai o'r blin deimladau drigent yn fy mynwes wan,
Pan ddylaswn lawenychu mai nid daear yw ei rhan;
Yn lle meddwl am ei Nefoedd, meddwl am ei bedd a wnawn;
Dow fy Mhrynnwr! maddeu imi, nid yw hyn yn ddoeth nac iawn.
Huna dithau, dlws fy enaid, er fy nagrau ar dy fedd;
Maddeu im', nid wyf yn wylo am dy fod mewn Dwyfol hedd;
Anhawdd yw i deimlad beidio hidlo deigryn, pan y mae
Calon glwyfus yn gorlifo gan lifogydd mewnol wae.
Cwsg yn dawel—mae ein baban yna'n gorwedd gyda thi;
Cwsg yn dawel—fel y dwedaist, buan deuaf atat ti;
Cwsg yn dawel—ail gyfarfod gawn uwch holl wendidau'r cnawd,
Pan y gwisgwn anfarwoldeb pur ar ddelw'n hynaf Frawd.
Huna di—dy dymor gweithio ddarfu—cefaist fynd i'r wledd;
Lydd fy mhrofiad i sy'n para, er mor egwan yw fy ngwedd;
Purir fi drwy ddioddefiadau, yna daw i ben fy nydd;
Gwylia droswyf o'r Uchelder, nes i'm henaid ddod yn rhydd.
