Ond pa beth a wnaf yn ceisio
Rhifo ei orchestion oll;
Os rhy gyfyng yw'r Alareb,
Maent ar lyfrau'r nef heb goll
Ie, mil o ymdrechiadau,
Llafur, poen, nas gwybu dyn,
Digalondid, angen, gofid,
Nas gŵyr ond y nef ei hun!'
Hoff fydd gan olafiaid wybod
Ffurf a llun ein harwr hyf,
Bychan ydoedd o gorffolaeth,
Eto lluniaidd, llym, a chryf;
Talcen uchel, llygad treiddgar,
Trwyn eryraidd, gwefus laes,
A grymusawl lais gyrhaeddai'r
Crwydryn pellaf ar y maes.
Am ei gred, Calfiniad ydoedd,
Egwyddorol yn y ffydd,
Fanwl fagwyd wrth draed tadau:
Athrawiaethus bore'i ddydd:
Medrai'r Bibl ar ei dafod,
Dyma oedd ei arfdy llawn;
A dymchwelai gyfeiliornad,
Drwy y gair, yn fedrus iawn..
Nid oedd uchel ddysg colegau,
Nac athroniaeth gywrain dyn,
Byth yn blino'i feddwl puraidd,
Hedai heibio i bob un:
Grasol drefn yr iachawdwriaeth,
Cynghor bore, arfaeth nef,
Angau'r Meichiau ar y croesbren,
Dyna'i hyfryd bynciau ef.
Chwilio wnai ddyfnderau'r codwm,
Olrhain camrau cariad rhad;
Dwyn ysgrythyr ar ysgrythyr,
Er mwyn prawf ac eglurhad
Gwedi cyrhaedd copa'r mynydd,
Cwrdd â'r groes, a'r Prynwr glân,
Allan torai'r floedd wefreiddiol,
"Diolch!" nes bai'r dorf yn dân.
