Ac ni gawn, wrth gofio'i lyfrau,
Olwg arall arno ef;
Nid fel dwfn athronydd natur,
Ond lladmerydd goleu'r nef:
Myfyrdodau tarawiadol,
Oll o fer y gair yn llawn;
A'u rhifedi'n brawf o'i lafur,
Ac o'i fywiog, ddifyr ddawn.
Gwawdio'i weithiau yw arferiad
Rhai doctoriaid yn ein mysg;
Doethwyr mawrion, coeth, clasurol,
Fynent gadw'r byd drwy ddysg!—
Pe cyflawnai un o honynt
Chwarter ei orchestion ef,
Byddai beth yn haws i'm clustiau
Oddef eu hasynaidd fref!
Bu ei lyfrau yn fendithiol,
Do, i filoedd yn eu dydd,
Er deffroi eneidiau cysglyd,
A chysuro teulu'r ffydd:
Do, bu llawer un yn derbyn
Uchel glod mewn gwlad a thref,
Wrth ail-adrodd ei bregethau,
Tynu dwfr o'i bydew ef!
Shadrach ffyddlawn, mae dy goron
Heddyw'n ogoneddus fawr;
Ac ni thynir perl o honi
Gan fan feirniaid cul y llawr:
Gŵyr dy Feistr werth dy lafur,
Nododd ef dy daith bob darn;
A cheir gwel'd dy ddefnyddioldeb
Fil mwy amlwg ddydd y farn.
Hola ambell Pharisead
Am y beiau ynddo oedd;—
Nid yw'r awen am eu gwadu,
Chwaith nis myn eu dwyn ar g'oedd:
Goleu mawr yr haul a guddia
Bob rhyw frychau arno sydd;
Felly ei wendidau yntau
Gollir yn ei ddysglaer ddydd.
