Yng Nghymru gynt, yn oes y glêr,
'Roedd bardd a'i enw Gwlatgar;
Ac ni bu bardd fel hwnnw erioed
Am ganu dawns na galar.
Cyfaredd melys oedd ei gerdd,
Fel distyll pêr canrifoedd;
Nid bardd Eisteddfod, braint, na llys,
Ond bardd ei genedl ydoedd.
A rhwng ei fysedd, telyn fwyn
Fel serch ei hun oedd ganddo:
Ni wyddai neb o ble daeth coed
Na thannau'r delyn honno.
Ond cymaint swyn oedd yn ei llais,
O dan ei fysedd hoywon,
Nes peri chwerthin bob yn ail
Ag wylo ar y galon.
Bob dydd y clywid enw'r bardd
Gan blant, ar fin eu mamau:
A'i gerdd a genid yn y gad
Gan wŷr with fin cleddyfau.
Nid oedd na llanc na rhiain wen
Na wyddai'n dda am dano:
A'i delyn oedd hudoliaeth bro,
Bob tro y deuai heibio.
'Roedd pawb yn caru'r bardd, ond un—
Eiddilig Gorr oedd hwnnw:
Cleryn, wynebddu, cibog, cas,
A'i waed yn fustl chwerw.
