Y FRONFRAITH.
Y FRONFRAITH, meistres fireinfri—'r adar
Ydyw am ei cherddi;
Uwchlaw'r oll ei chlywir hi
Yn hyglod chwibanogli.
Y FERCH AETH A FY NGHALON.
Y FERCH aeth â nghalon, o galon fy mynwes,
Lladratodd hi gydag edrychiad i ffwrdd;
Ac eto nis gallaf heb deimlo yn gynes,
Yn gynes tuag ati, bob tro b'o ni'n cwrdd;
Mae gwrid yn ymdaenu dros harddwch ei gwyneb,
A llewyrch y gwrid hwnw'n gwrido f' un i;
A dyfnder y gwrid dd'wed, O ddyfnder anwyldeb
Y ferch aeth â nghalon—mor swynol yw hi.
Y ferch aeth â nghalon—sirioldeb a rhinwedd,
Sydd un yn ei llygad, a'r llall yn ei bron;
I lencyn mor ieuanc rhyw fyn'd idd ei ddiwedd
Yw myn'd i gyffyrddiad â llances fel hon;
Rhoi tro yn ei chwmni, O! dyna ddedwyddyd,
Mae milldir fel llathen neu lai, ar wn i;
Hi ai a fi golli, pe na wnai ddychwelyd,
Y ferch aeth â nghalon—mor anwyl yw hi.
Y ferch aeth â nghalon, gaiff lonydd i'w chadw,
Beth gwell wyf o geisio ei cheisio yn ôl;
Ond gweithiaf fy hunan i fyw ac i farw
I fynwes, i galon y ferch ar ei hol;
Am galon fy hunan rhaid peidio gofalu,
Ond cynyg am galon y ferch raid i fi;
Caiff hi gadw'nghalon, a chaf finau ganu—
"Y ferch aeth â nghalon—fy nghariad yw hi."
