Tudalen:Caniadau Watcyn Wyn.djvu/113

Tynodd dy anadliad olaf,
Dy holl fywyd yno'nghyd;
A dy droion da tuag ataf,
A bentyrwyd yno i gyd;
O bu'r storom chwerw o hiraeth,
Bron fy lladd y fynyd hon;
Byw, a marw, fel ar unwaith,
Yn ymwthio trwy fy mron,

Mary anwyl, pan y'th gollais,
Collais bobpeth yr un pryd;
Nid yw yn un cael na mantais,
Cael fy hunan yn y byd;
Y mae pobpeth yma bellach,
Yn ddigysur a dihedd;
Ond mae rhywbeth mil anwylach,
Yn y nefoedd, yn y bedd.

Mae'r hen lwybrau lle yr oeddynt
Ein hen lwybrau anwyl ni;
A rhyw dynfa i mi ar hyd—ddynt
Eto wedi'th golli di;
Mae'r tyrfaoedd byth yn llawnion,
Mae pawb yma ond dy hun;
Eto rywfodd, teimla nghalon,
Nad oes yma ddim o'r un.

O mor unig, mor drallodus,
Mary, heddyw yw fy rhan;
Mae'r hen fyd yn fwy ystormus,
A'th hen gariad yn fwy gwan;
Gallwn feddwl wrth ddisgyniad,
Yr ergydion arnaf fi,—
Ddarfod claddu cydymdeimlad,
Yn y bedd, lle claddwyd di.

Gwyn! O "gwyn eu byd y meirw,"
Ddybla i waeddi yn fy nghlyw;
Nid oes dim ond troion chwerw,
Byth i gael ar dir y byw;