Pa faint o'r ansigledig a siglasant,
Pa faint o esgeiriau y creigiau a dorwyd?
Pa faint yw rhi 'r dinasoedd gwych a gollwyd?
Pa faint o'r mynyddoedd fu'n "fynydd teimladwy?"
Pa faint o berthynasau 'r dyn ferthyrwyd
Yn ebyrth i rym y "cadernid ofnadwy?"
Myrddiynau gladdwyd yn y fynyd hòno,
Gydgladdwyd rhoed y bryniau i'w gorchuddio;
Yn gymysg lwch a llwch y cedyrn hyny,
Yn mynwent y daeargryn roed i lechu,
Nes daw'r daeargryn mawr—y cyffro ola'—
I'w taflu ar eu traed o lwch y chwalfa:
Pan oedd y byd yn newid lle ei fryniau,
Newidiwyd byd, myrddiynau o eneidiau;
O hen grynedig lanau, y daearol,
I ansigledig fryniau, y trag'wyddol:
Cyfandir gorsedd Duw oedd yn eu derbyn
Rhy drwm i'w grynu byth gan nerth Daeargryn
POB UN I OFALU AM EI FUSNES EI HUN.
RHAID cauad fy ngenau, a chauad fy nghlust,
Am lonydd i ddechreu rhaid peidio dweyd ust:
Pe gwnawn sibrwd gosteg, cegfloeddiai rhyw un—
Pob un i ofalu am ei fusnes ei hun.
Ei fusnes ei hun yw busnes pob un,
Pob un i ofalu am ei fusnes ei hun.
"Tŷ rhydd, a llonyddwch, dystawrwydd, da chwi,"
Yn llinell ddifeddwl o'r gân, ebe fi:
Ond clywsant fi 'n union a bloeddient bob un,
Pob un i ofalu am ei fusnes ei hun.
Wrth dyfu llinellau i dyfu fy nghân,
Lladratai 'u diofalwch fy meddwl yn lân:
Gwrandawn hwy yn gwrando ar eu gilydd bob un—
Dim un yn gofalu am ei fusnes ei hun.
