TOSTURI
MAE 'r wyneb yn welw, a'r fynwes yn brudd,
A'r galon yn suddo 'n iselach bob dydd;
Y gwyneb gwywedig bob dydd yn pruddhau,
Ac halon trueni o hyd yn trymhau.
Y byd dan law gormes yn gruddfan a gawn,
Carcharau y ddaear gan orthrwm yn llawn;
Ond gwyneb tosturi sy'n gwenu o draw—
Trwy ganol y rhai 'n rhyw JOHN HOWARD a ddaw.
Edrychiad tosturi sy'n llygad y dyn,
Tynerwch tosturi 'n ei eiriau bob un;
Ei fynwes dosturiol yn "galon i gyd
Yn rhanu ei gwaed—i archollion y byd.
Mae 'r baban yn marw ar fynwes ei fam,
A'i chalon dosturiol o'i ol bron rhoi llam;
Do! 'hedodd y bach fel ochenaid yn rhydd,
A deigryn tosturi ei fam ar ei rudd.
Y Darfodedigaeth yn gwasgu y ferch,
Ei hanadl mor dyn a llinynau serch;
Tosturi ei chariad fel angel gwyn yw—
Yn ysgwyd ei aden i'w chadw yn fyw.
Tosturi!—hen fynwes êangaf y byd,
Mor gynes y cura dy galon o hyd;
Mae hanes y truan, mae golwg y prudd,
Yn gloewi dy ddeigryn, yn gwrido dy rudd.
Siriolaf y gweni, po dduaf y brad,
Po ddyfnaf yr archoll, mwy llwyr y gwellhad,
Po drymaf y baich, mwyaf oll yw dy nerth,
Pan yn golli bywyd y teimlir dy werth.
Ymdoraist at ddyn o lawn fynwes yr Iôr,
Y fynwes anfeidrol sy' o honot yn fôr;
Tosturi sy'n llifo o honi o hyd—
Tosturi y nef at drueni y byd.
