Ynghanol gwyll yr hen ffau ddû penlinia,
Y ser yw 'r goleu nesaf a ganfydda',
Ond oddiyno i fynu mae 'n goleuo
Jerusalem y nefoedd sy 'n dysgleirio,
Yn nrych ei weddi, llwyr anghofia 'i flinfyd,
Ei hunan, Babilon, y ffau, y gaethglud.
Mae ffrwd ei ofid prudd yn rhedeg ar i fynu,
Fel deigryn calon bur, i'r llygad yn bwrlymu
Ymgryma yn bechadur llethedig yn y ffau,
A'i faich mewn ocheneidiau'n myn'd i fynu'n ysgafnhau.
Ei galon o gyflawnder ei gofid yn gôrlifo,
A'i Dduw yn nes nag arfer o lawer i'w gysuro
Ymdora gweddi'r Salmydd, yn deimlad byw'n ei lef,
Ei weddi o fol uffern a glywir yn y nef.
Bendith ei Dduw a'i cwyd oddiar ei liniau,
A gwyd ei galon—gwyd ei holl deimladau
Mae'n teimlo'n sicrach yn amddiffyn Duw,
Y brwydra'r llewod er ei gadw'n fyw
Y'nghongl y ffau, y'ngwâl llew, lledorwedda.
Yn teimlo'n awr mor hyf a'r cawr arfera
Ymestyn ei ewynau cryfion yno;
Cyn syrthio i gysgu, syrthia i ymsynio.
"Do, taflwyd fi i mewn i'm dienyddio,
At lewod, a newynwyd er fy llarpio;
Buaswn yn dameidiau gwanc yr awrhon
Pe buasai y bwystfilod yma'n ddynion;
Mae'r dyn a'r bwystfil wedi newid anian,
Bwystfil yn ddyn, a'r dyn yn fwystfil cyfan;
Dynion bwystfilaidd daflai y dieuog
At fwystfilod dynol, llawer mwy trugarog!
Diolch i'r nefoedd, syrthiais ar y llecyn—
Amwyaf o drugaredd trwy holl drigfanau'r gelyn;
Caf lonydd yma i blygu o flaen fy Nuw—
Gweision fy Nhad sydd rhwng y muriau 'n byw;
Do, taflodd fy ngelynion fi i lawr,
I'r man dyogelaf yn holl Babel fawr;
