Tudalen:Caniadau Watcyn Wyn.djvu/36

Mae'n clywed sŵn y gornant hen,
Fel arfer yno'n suo' gânu
I'w wyneb gwelw neidia gwên
Pan glyw y fronfraith yn chwibanu;
Y balm rhagoraf idd ei fron,
Yw'r nodau hapus seinia hon.

Daw'r gog o rywle ar ei thaith
I frig y llwyn o flaen y bwthyn;
Bu'n credu trwy y gauaf llaith
Na chlywai byth ei hen ddeunodyn';
Ond daeth, a chyda'i deunod llon
Daeth gobaith i'w bruddglwyfus fron!

Rhyw gyfnod rhyfedd iawn i'r claf,
Yw misoedd bywgynyddol gwanwyn;
Rhyw gymysgedig aua' a haf,
Yn arllwys iddo win a gwenwyn;
Y ddaear yn blaguro'n fyw,
Ac yntau'n marw'n llwyd a gwyw.

Disgyna'r cynar wlaw i lawr,
Fel rhyw ameuthyn ar y ddaear;
A phob planigyn fach a mawr
Mewn nwyfiant yfant yn ddiolchgar;
A'r claf, mae pob peth dan y nef
Yn ddafnau chwerwon iddo ef.

Edrycha ar y ddôl a'r llwyn,
Mor newydd dlws ymddengys Ebrill;
Nid oes un mis mor lawn o swyn
I wahodd cân, a chymell penill;
Mae'r canwyr goreu yn y byd,
I roesaw hwn yn cânu' gyd.

Ond try ei gof ei olwg 'nol,
Cyn glasu'r llwyn, cyn gwrido'r blodau,
Pan oedd y cyfan ar y ddol
Mor wan, mor wyw, mor llwyd ag yntau;
Ond heddyw gwisga iachus wedd
"Feallai gwellaf finau," medd.