Rhyw ambell ffarwel sydd yn ddigon o bwn—
Hen air sydd yn gwylltio y galon yw hwn.
Hen ffryndiau cyfarwydd â siarad eu hoes,
Wahanwyd ryw ddiwrnod gan ryw awel groes;
Cyn d'od â'r ffarwel aeth y cyfan yn fud,
Y gair ymadawol a'r olaf i gyd.
Mab hynaf y teulu sy'n myned i ffwrdd,
Heb ddim ond ansicrwydd byth mwy am gael cwrdd;
Pan ddaeth y ffarwel y gair olaf yn nhre',
Bu agos a lladd holl galonau y lle!
Anwylyd, rhyw anwyl, gan udgorn y gâd
A alwyd i dynu ei gledd dros ei wlad,
I wasgu ac wylo, pob un wnaeth ei ran,
Ond i dd'weyd y ffarwel'r oedd y ddau yn rhy wan.
Mam dyner yn marw, a'i phlant yno'i gyd,
Pob peth ond ochenaid a deigryn yn fud;
Wrth golli ei bywyd ei ffarwel a ddaw,
I'r byd a'i rhai bach y'nghyfodiad ei llaw.
Ffarwel yw arwyddair y byd'rym yn byw,
Ffarwel yn ddidaw, sydd yn swnio'n ein clyw;
Mae adsain y ffarwel wrth erchwyn y cryd,
Yn ymyl y bedd, yn hen ffarwel y byd.
YR AMSER GYNT.
WRTH edrych'n ol, dros ysgwydd oes,
O bedwar ugain mlynedd;
Mae llawer newid, onid oes,
A llawer golwg ryfedd;
