Maent wedi myn'd a myn'd yn llwyr,
Mor llwyr a'r goleu gyda'r "Hwyr,"
Myn'd bellach, bellach, a chynt, gynt,
MARWEIDDIAD AC ADFYWIAD ANIAN.
UN nawnddydd teg, a grudd yr hwyr yn welw,
Mae un o ddyddiau Hydref prudd yn marw!
Rhyw hirddydd haf oedd—gynau byth yn nosi,
A wthiwyd'n ol a'i ddeupen wedi eu tori,
Fel un yn colli—'n ildio'i hoen a'i wychder,
A'i haul yn myn'd i lawr yn gynt nag arfer;
Yn tynu ei anadl ato fel ochenaid,
Nes gyru îas fel awel dro trwy f' enaid;
Ei anadl olaf chwyth trwy frig y goeden,
Ac yn ei gwywdra ysgafn syrthia deilen—
Y ddeilen gyntaf, gan ymdroi'n grynedig
Ar ffordd i lawr, lle cwympa yn glwyfedig,
Y ddeilen fach a'r dydd gyd-drenga'n araf,
Y ddeilen gyntaf yn ei anadl olaf!
Y boreu nesaf ddaw mewn awel heibio,
A'i drwst yn sathru dail er ysgafn droedio;
Gwywedig ddail yn gruddfan trwy eu gilydd,
O dan gerddediad awel y boreuddydd;
Gorymdaith y'nghynhebrwng yr un gynta',
Yn treiglo am y ffos, y bedd, y gladdfa;
Dangosa goleu llwyd y boreu hwnw
Ar len o ddail fod anian werdd yn marw!
Marwolaeth a dramwya gyda'r awel,
Sŵn pell y gaua' ddaw'n fwy hyf ac uchel;
Y dail yn y gwrthwyneb yn ffarwelio
A'u gilydd, pan yw'r trowynt yn d'od heibio;
