Y LLENLADRON.
MAE lladron dychrynllyd yn bod yn y byd,
Mae pawb ond rhai gonest yn lladron i gyd;
Mae lladron yn cario y ddaear, gwir yw,
Ac eto ar gefn dynion gonest yn byw.
Llenladron y byd yw'r testyn o hyd,
Lladratwch y byrdwn a chanwch e' i gyd.
I leidr cyffredin gwna pobpeth y tro,
Ond ei gael ef yn lladrad ni waeth beth y f'o
A lladron llenyddol go debyg yw rhai'n,
Lladratant beth wedi' ladrata o'r blaen.
Lladratant hen beth wedi colli ei nerth,
Hen feddwl difeddwl na fyddo ddim gwerth;
Yr hen bethau t'lotaf a welant i gyd,
Hen bethau'n ymguddio o olwg y byd.
Hen ladron truenus mor frwnt yw eu grân,
Yn byw ar fwyd lladrad a dreuliwyd o'r bla'n;
Er llwyddo i ladrata bwndeli o hyd,
Mor deneu a rhacanau er y cyfan i gyd.
Y "corff" mawr o ladron rhyfedda'n y byd,
Un enaid, feallai, fydd rhyngddynt i gyd,
A hen enaid lladrad fydd hwnw bob darn,
Hen enaid gadawiff nhw rywbryd yn garn!
Peth digrif yw gweled dau leidr mor ffol,
Wedi cydio mewn meddwl yn ormod o gol;
A'i gario i fyny i'r "stage" fel dau gawr,
Ond yno,—"hold on," dal, brain,—dyma fe lawr!
Lladratant ar bawb ond eu hunain, rai gwael,
Lladratent oddiyno tae rywbeth i'w gael;
Ond gwelais yn digwydd fod pump, chwech, neu saith
Yn dala eu gilydd cyn hyn ambell waith.
