MARWOLAETH Y FLWYDDYN.
MAE'r Flwyddyn yn marw! clywch dafod y gloch
Yn seinio'i galarnad bruddglwyfus;
Yn gymysg a'r awel ei lleddfnodau croch
Gyrhaeddant fy enaid pryderus;
A neidia ochenaid dromlwythog fel tòn
O'm mynwes i chwyddo'r alargan;
Pa beth sy'n cynhyrfu teimladau fy mron!
Marwolaeth yr hen flwyddyn, druan!
Mae'r Flwyddyn yn marw tra'n dawel mewn hun
Y gorphwys cardotwyr ei dyddiau;
Derbynwyr ei rhoddion ni safodd yr un
I wylio i hymladdfa âg angau;
Bu hi â llaw dyner yn dal llawer pen,
I dynu'r anadliad gwan olaf;
Mae hithau yn marw! ond neb dan y nen
Yn ymyl ei gwely nis gwelaf.
Mae'r Flwyddyn yn marw! cyn nos y cryf haul
Rhag gwel'd yr olygfa fachludodd;
Y lleuad wen hithau yn bruddaidd ei hael
Er's oriau o'r golwg ymgiliodd!
Y ser—"y bythffyddlon ser"—safant o hyd,
Ffyddloniaid y nos yw eu henw;
Hwynthwy ar eu oriel a wyliant yn fud
Uwchben yr Hen Flwyddyn yn marw!
Mae'r Flwyddyn yn marw!—adgofion yn llu,
Gydruthirant i'r fynyd ddiweddaf;
Dirwesgir fy enaid yn dyn o bob tu
Gan dorf o'r meddyliau rhyfeddaf;
Rhyfeddu'r myrddiynau darawyd o'r byd,
A dyrnod y Flwyddyn sy'n trengu;
Rhyfeddu fod eiddil yn aros cyhyd,
Wyf fel ar ei beddrod yn sangu.
