Mae heulwen bywyd lawer dydd,
Yn gorwedd dan gysgodion prudd—
Angladdau fel cymylau sydd,
Yn croesi ar yr yrfa;
Nid oes yn ol ond ambell un
O ffryndiau boreu bywyd dyn,
Mae'r llais bron dweyd—neb ond fy hun,
Yn ol o'r rhai anwyla'.
Mae troion byr yn llwybr y bedd,
A ffordd i groesi i wlad yr hedd,
Yn nes na therfyn llwydo gwedd—
A ffiniau henaint yma;
Er nad yw'r llwybr hwya'n hir,
Mae lluoedd wedi blaenu'n wir,
Yn nhroion byr yr anial dir,
Wrth groesi ar yr yrfa;
Mae teithio mlaen yn orchwyl tŷn,
'Nol colli cwmni hoff fel hyn,
Mae'r llais bron gwaeddi am y glyn—
Ar ol y rhai anwyla'.
EFENGYL.
ANWYL lais Efengyl hedd,—i fyd erch
Tafod aur trugaredd;
Rhydd ras Iôr oddiar ei sedd,—
Yn galw i'w ymgeledd.
GOBAITH.
TI, Obaith anwyl, hen gydymaith dyn,
Dy hanfod fel dy enw, byth yr un;
Yn dilyn trwy holl chwerwderau'r glyn,
Ganolnos ddu yn dangos boreu gwyn;
