I'r byd erioed mor hawdd a'i weddi ef;
Neu godi'r byd i'r nef, ni wyddom p'un,
'R oedd ganddo ef ryw ffordd i'w gwneyd yn un
Yn nerth ei Dduw, y'nglyn a'i nerth ei hun.
Ond aeth o'r byd i'w wlad ei hun,
At engyl frodyr nef y nef;
Mae'r ddaear heddyw heb yr un
O'i debyg wedi ei golli ef;
Yr hen bregethwr yn ei fri
Gyfododd Duw i ardal hedd;
Nid oes yn aros gyda ni
Ond cof am dano, ei lwch, a'i fedd!
"TRAI A LLANW'R MOR."
ANESMWYTH fôr! yr eigion mawr aflonydd,
Dy dònau pella'n chwareu â dy lenydd;
Dy fudol lanw—mor ofnadwy ryfedd!
Y dyfnder mawr yn nesu i'r làn i orwedd;
O annherfynol fawredd!—mor ddidaro
Y nofi' dros y sychdir i'w orchuddio;
Mor hawdd y tefli'th hunan i fodolaeth!
Dy ysbryd sy'n llawn defnydd creadigaeth;
Y môr yn taflu moroedd i'w gilfachau,
Y dawnsio dros y traeth yn hoen ei dònau;
A'r dyfnder mawr yr un mor annherfynol,
A moroedd wedi eu harllwys fel o'i ganol.
Dy drai! môr ddidrai ryfedd ydyw hwnw,
Yn cilio, ond y dyfnder byth yn llanw;
Yn cael ei lyncu'n ol heb sôn am dano,
I'r dyfnder mawr y tarddodd gynau o hono;
Y tònau o hyd yn nofio yn ei blaenau,
Fel pe yn ceisio glynu wrth y glinau;
