Dymunai'n ddiameu bob lles ar fy nhaith,
Trwy fywyd i fyd yr ysbrydion:
Ond hyn oedd yr oll a ddiangodd mewn iaith,—
"Ti wyddost beth ddywed fy nghalon."
I eiriau dirmygus, dieithrol nid wyf,
Mi wn beth yw llymder gwatwariaeth;
Y munud diffygiwn dan loesion eu clwyf,
Y nesaf dro'i oll yn ddieffaith;
Do, clywais hyawdledd— er teimlo ei rym,
Mewn effaith ni lŷn ei rybuddion;
Ond hyn gan dynerwch fyth erys yn llym,—
"Ti wyddost beth ddywed fy nghalon."
Mae ysbryd yr oes megis chwyddiad y môr
Yn chware â chreigiau peryglon;
O'm hamgylch mae dynion a wawdiant Dduw Iôr,
Wyf finnau ddiferyn o'r eigion;
Fy nghamrau brysurant i ddinistr y ffôl,
Ond tra ar y dibyn echryslon
Atelir fi yno gan lais o fy ol,—
"Ti wyddost beth ddywed fy nghalon."
Pe gwelwn yn llosgi ar ddalen y nef
Y tanllyd lyth'rennau "NA PHECHA;
Pe rhuai taranau pob oes yn un llef,—
"Cyfreithiau dy Dduw na throsedda; "
Pe mellten arafai nes aros yn fflam,
I'm hatal ar ffordd anuwiolion,
Anhraethol rymusach yw awgrym fy mam,—
"Ti wyddost beth ddywed fy nghalon."
