Mi dreuliais lawer awr erioed,
I feddwl am y fan;
Rwy'n gweld y teulu'n fyw, er fod
Eu beddau yn y Llan.
Rwy'n gweld y plant ar derfyn dydd,
A'r bychan byr ei gam
Yn myned ar ei ddeulin bach,
Wrth lin fy anwyl fam.
Mae'r byd yn wag, cofleidiaf di,
Fy Meibl anwyl iawn;
Y fynwent a'th ddalennau di
Yw'r unig bethau llawn.
Esmwytha di fy ffordd i'r bedd
Trwy ddysgu'r ffordd i fyw:
Crynedig dwylaw fo'n dy ddal
Fys anweledig Duw.—Lledgyfieithiad.
PA LE MAE FY NHAD?
MEWN bwthyn diaddurn yn ymyl y nant
Eisteddai gwraig weddw ynghanol ei phlant;
A'r ie'ngaf ofynnodd wrth weld ei thristâd,
Mae'r nos wedi dyfod, ond ple mae fy nhad?
Fe redodd un arall wyneblon a thlws,
I'w ddisgwyl ef adref ar garreg y drws:
Fe welodd yr hwyrddydd yn cuddio'r wlad,
A thorrodd ei galon wrth ddisgwyl ei dad.
Y sêr a gyfodent mor hardd ag erioed,
A gwenodd y Lleuad trwy ganol y coed:
A'r fam a ddywedodd, mae'th dad yn y nef,
Ffordd acw, fy mhlentyn— ffordd acw mae ef.
