"O felly," ebai yntau, "Pa le y mae ystafell—Maddeu i ni ein dyledion—eto, Mrs. Humphreys?"
Yr oedd Mr. Humphreys ac yntau yn dychwelyd gyda'u gilydd un tro o'r morfa; yr oeddynt yn dyfod ar hyd lwybr gwlyb a chorsiog. Cadwai Mr. Humphreys ar y blaen, a chwiliai am y lle meddalaf ar y gors, er mwyn y digrifwch a gai gyda'i gymydog ffraeth; ac wrth fyned gofynai Humphreys yn aml,
"A aethoch chwi dros eich esgidiau bellach, Richard? "Naddo eto," atebai yntau.
Wedi myned ychydig yn mlaen, gofynai Mr. Humphreys drachefn, "A aethoch chwi dros eich esgidiau bellach, Richard Williams?"
"Naddo eto," oedd yr ateb drachefn. Cadwai Mr. Humphreys ar y blaen o hyd, a phan oedd efe ei hunan yn suddo yn bur ddwfn yn y gors, dywedai y drydedd waith,
"Yr ydych chwithau wedi myned dros eich esgidiau bellach."
"Naddo eto," meddai yr hen gymydog yn ei ddull cwta ei hun.
"Wel sut felly," gofynai Humphreys, gan edrych dros ei ysgwydd arno, a'i weled at haner ei goesau yn y gors, "Clocsiau sydd genyf," oedd yr ateb a gafodd.
I'r Eglwys y byddai Richard Williams yn arfer a myned ar y Sabbath, a gofynwyd iddo yn y Faeldref unwaith,
"A ydych yn cael rhywbeth yn yr Eglwys, Richard?"
"Y mae yn llawer haws cael peth yno nag yn eich capel chwi," oedd ei ateb.
Sut felly?" gofynwyd yn ol.
"Y mae yno lai yn dyfod i chwilio, ac felly nid oes cymaint o gip ar hyny sydd yno," ebai yntau.
Ond nis gallwn ddyfod i ben ag ysgrifenu hanes yr holl ymgomio a fu rhwng y ddau. Gwnaeth Mr. Humphreys lawer teulu yn llawen wrth ail adrodd ei hen gymydog o Gorsddolgau. Teimlai Mr. Humphreys yn gyffelyb gyda'i holl gymydogion, a byddai yn gallu tynu rhyw gymaint o fêl hyd yn nod o'r rhai mwyaf geirwon o honynt.
Peth arall oedd yn gwneyd fod ei ddylanwad mor fawr yn y Dyffryn ydoedd—Ei fod yn gallu cydymdeimlo â hwy.
