Tudalen:Cofiant y Parch Isaac Morgan Harry.djvu/45

Er tlysed y blodau mewn bywyd,
Er cystal eu cwmni a'u gwedd,
Darfydda eu harddwch a'u mwynder,
Drwy chwythiad oer awel y bedd.

Pe buasai yn ngallu yr eglwys
I gadw saeth angeu yn ol,
Rhag taro ei Harries anwylgu,
A myned â'i bugail o'i chol,
Hi wnaethai bob ymdrech at hyny,
Heb groesi bwriadau ei Duw,
Can's trymaidd yw teimlad ei chalon,
O herwydd na chafodd ef fyw.

Ond ofer yw arf yn y rhyfel—
Ag angeu, ni lwydda hi ddim,
Rhaid myned pan ddelo yr alwad
Drwy dònau'r Iorddonen a'i grym ;
Ymddattod wna'r babell yn chwilfriw,
Pan dynir y c'lymau yn rhydd,
Nid digon yw gallu meddygon
I gadw y corph rhag y pridd.

Er meddu rhinweddau rhagorol,
Duwioldeb dra uchel ei dawn,
A nerth anorchfygol mewn gweddi,
Wrth geisio yn rhinwedd yr Iawn;
Nid digon oedd hyny er cadw
Ein brawd yn yr anial yn hŵy,
Aeth adref, gan waeddu "buddygol"
Yn haeddiant yr Iesu a'i glwy.

Cof—genyf ei glywed ef gyntaf,
Yn dyweyd am ogoniant yr Iawn
A roddwyd gan Iesu wrth farw,
Mewn lludded ar groesbren brydnawn;