Ond mae'r amser y cyfeiriaf ato cyn eu dyddiau hwy; byddai'n rhaid i'r holl deulu, ond y wraig, droi allan i hel defaid. Câi hi aros gartref ond iddi ofalu sefyll yn yr adwy pan ddeuai'r defaid i lawr, a gwae hi oni wnâi hynny, oherwydd byddai'r ffarmwr yn wyllt ofnadwy ddiwrnod hel defaid, yn bloeddio ac yn arthio. Mae'r diwrnod lawer tawelach erbyn hyn. Gallai'r bugail hel ei ddefaid yr adeg honno gyda llawer llai o sŵn na'r ffarmwr.
Mae diwrnod golchi defaid a'r diwrnod cneifio yn dal yn debyg, felly nid oes angen eu disgrifio; gyda'r hel yn unig y mae cyfnewidiad mawr.
Wele ddisgrifiad y diweddar Owen Jones, "Meudwy Môn," o drigolion un o bentrefi Cwm Eithin yn ei Cymru yn Hanesyddol (1875):—
"Y mae bywyd gwledig yn uchelder ei fri yng "Nghwm Eithin." Y llafurwr amaethyddol, a'r bugail, ydyw breninoedd y fro; a'r gwragedd a'r llancesau diwyd, a welir yn brysur gyda'r gwiaill a'r edafedd, agos bob dydd o'r flwyddyn, oddigerth y Suliau, ydyw y breninesau yma. Yn fyr, y mae "Cwm Eithin" yn un o'r ychydig leoedd hyny y gellir gweled ynddynt ddiwydrwydd, tawelwch, caredigrwydd, a sirioldeb gwledig, hen drigolion "Cymru Fu" heb eu llychwino gan rodres a thrybestod ffasiwnol cymdeithas mân drefydd, a llannau, y dyddiau presennol."
Gŵr craff a diwylliedig oedd "Meudwy Môn," yn caru ei wlad, ac yn gwybod ei hanes yn well nag odid neb; a hawdd. credu oddi wrth y darlun uchod i hen arferion Cymru Fu fyw yng Nghwm Eithin yn hwy nag yn un rhan arall o Gymru. Ac os byth y bydd yr iaith Gymraeg farw, nid oes dim sicrach nad yng Nghwm Eithin y treulia hi ei nawnddydd, o barch i John Jones, "Glan y Gors," ac mai yn y pwll mawnog yn y Mynydd Main y cleddir hi, y pwll y syrthiodd Dic Sion Dafydd iddo.
