IV.
AR RISIAU'R PULPUD.
DAETH y flwyddyn 1859, David Williams weithian yn dair ar hugain oed, a'r Diwygiad yn bedyddio'r wlad. Cawsid teimlo peth o'r dylanwad ym mis Mawrth, a deuthai peth o ffrwyth yr ymweliad i eglwys Edern. Ond ym Medi'r flwyddyn honno yr oedd Sasiwn fawr Bangor, a'r cedyrn ar y maes: Edward Morgan; John Jones, Blaenannerch; Henry Rees; William Williams, Abertawe; Owen Thomas, Llundain; J. Harries Jones; a William Roberts, Amlwch.
Clywsai pobl yr ardal y "swn ym mrig y morwydd," a dacw fagad o ddynion ieuanc yn cytuno i gerdded i Fangor bob cam-yn eu plith John Williams, "y codwr canu," a David Williams. Yr oeddynt oll yn eirias gan dân y Diwygiad yn dyfod yn ol; ail enynnwyd y fflam yn Edern, fel erbyn mis Rhagfyr yr oedd nifer y dychweledigion yn gant.
Rhoes y deffroad hwn "sgŵd" i Ddavid Williams i gyfeiriad y pulpud. Afraid ydyw dywedyd iddo ef bryderu'n weddigar, ac ymgynghori llawer â Griffith Hughes. Fe fu cyfeillach Thomas Owen, Plas ym Mhenllech—efe'n weinidog ers tro ac wedi'i ordeinio yn Sasiwn Bangor—yn llawer o swcwr iddo yn ei gyfyng gyngor. Yn y man, fe oleuodd ar ei lwybr, a thorrwyd y ddadl.
