xxxiv Grammar and Style.
" Aeth y Gwr adref yn llawn digofaint, a gofod ei fynwyr ar waith." Again, p. 57, 11. 30-1 : " Ond yno eu Llid a frydia o newydd, a myned i ymdoppi yn fFyrnicach nag o'r blaen."
Equally strilcing is his use of the absolute construction :
" Nid oedd Rhai (ac yn cymmeryd arnynt yn wyr dyfcedig hefyd) ym myfc y Groegiaid a'r Rhufeiniaidunú^^yn gallach yn eu traws-amcan anniben ynghylch Trigolion cyntafjr Ynys hon" (p. 5, 11. 4-8).
^' Ac efe yn rhydio Afon yn ei gerbyd, efe a Syrthiodd i Gynllwyn Anarawd Gethin " (p. 69. 11. 13.15).
" Ar ôl dringo i Long (a hwy yn awr ar y Cefn-for tua chanol y fFordd) y dywedir i Satan gyfodi Tymheftl aruthrol o wynt gwrthwyneb i'w taith " (p. 227, 11. 26-9).
The text, too, is everywhere marlced by a certain felicity of word and phrase, and aptness of proverbial quotations. What irony there is in the term ^ Corgi taeog^ and what picture of helpless folly we have in the one word 'golwyn/ both on p. 63 ! Or take ^ elin ac arddwrn^ on p. 74. " Ac o'r Cyfathrach hwnnw y tyfodd y fath gyfeillgarwch rhwng y Brithwyr a'r Gwyddelod fel y buont yn waftadol megis elin ac arddwrn fyth wedi'n."
Equally apt is his use of proverbial sayings as : (^ " Cas yw'r gwirionedd Ue ni charer " (p. 53), " Ym mhob gwlad y megir glew " (p. 59)5' " Hawdd gan foneddig fin-gamu " (p. 95), " Glew a fydd llew hyd yn llwyd " (p. loi),
and many others that occur in the text.
His realism, though sometimes gruesome and even revolting, as his description of the battle of
^
