NOS SADWRN Y GWEITHIWR
.
Pa beth a welaf!—gweithiwr draw,
A chaib a rhaw mewn rhych,
A phwys a thristwch byd, a'i wg,
A'i gwnaeth yn ddrwg ei ddrych;
Ond er ei fod mor lwm i'w gael,
Yn glytiog wael ei wawr,
Nos Sadwrn deifl ei galed waith,
A'i ludded maith i lawr.
O gwel mor glytiog garpiog yw,
Yn ceisio byw'n y byd;
Heb ond prin ddigon at ei draul,
Yn nghysgod haul o hyd;
Ei gylla weithiau'n gwaeddi'n groch,
Pob dimai goch ar goll;
Ond daw nos Sadwrn;—gyda llôg
Fe gaiff ei gyflog oll.
Mae blin a chaled waith y dydd,
Hyd ffosydd gyda'r ffyrdd,
Bron a gorlwytho'i babell frau,
Mae dan ofidiau fyrdd:
Pa'm mae'n gwirfoddoloddef dan
Ei ffwdan? adyn ffol!
Ah! Mae ei olwg ar ryw lon
Nos Sadwrn eto'n ol.
Cyn codi'r haul y bore rhed,
A'i fwyd a'r fasged fach,
Pib fer yn cuddio rhan a'i mŵg
O'i wridog olwg iach;
Pan fyddo hunawg wŷr mawr glod
Yn bod heb symud bys,
Bydd e'n llafurio'n ol ei drefn
A phen a chefn yn chwys.
Pa beth bob bore sy fel hyn
Yn gyru'r dyn i'w daith,
O hir filldiroedd gyda brys
Anyddus at ei waith;
