Tudalen:Dyddanwch yr aelwyd.djvu/82

Gan barhau'n ddiwyd drwy bob hin
Nes darfod blin oes dydd?
Y cyflog melus ddaw i'w ddwrn
Y lon nos Sadwrn sydd.

Gan yr uchelwr mae ei barch
Yn ail i farch neu ful;
Pob un yn cerdded hyd ei ben,
Ail pont-bren ceubren cul;
A phlant ei feistr, c'yd a'i goes,
Rydd iddo loes neu lach;
Ond caiff nos Sadwrn gartre'i hun,
A bod yn frenin bach.

Os ydyw'r gweithiwr gwael tylawd,
Trwy ganol gwawd a gwŷn,
Yn gweithio'i wythnos yn y byd
Yn ddiwyd ddiwyd ddyn,
A llygad dyfal gwlyb a sych
Yn edrych at y nôd:
O! gydymdeithion tua'r bedd,
Beth ddylai'r fuchedd fod?

Os ydyw'r boen ar dònau'r byd,
A'r gofid yn lled gas,
Mae'r Meistr yn eiriol yn y ne',
Fe gyrchir adre'r gwas:
Er bod fy llwybrau'n llawn o ddrain,
Ces f'arwain etto'n fyw:
Yn dawel am gysgodau'r nos
Rhaid aros: wythnos yw.

Wrth ddechreu wythnos einioes fer,
Aeth llawer ar ddydd Llun
I lawr i orwedd yn y bedd,
I'w hannedd oer eu hun:
Dydd Mawrth aeth ambell rosyn pêr,
A Mercher fwy na mwy;
Ond beth ym ni sy'n aros nes,
'Does ond eu hanes hwy.

Dydd Iau a Gwener wedi hyn,
I lawr y bryn yn brid;