Llais ei gerdd, felusgerdd
lon, Ymlid ofid o Eifion;
Cana fel hedydd ceinwych,
Uwch ben yn y wybren wych,
Neu geiliog bronfraith gwiwlon,
O'r dail fry ar dal y fron,
Ei awen, hon yn ei henaint,
Iraidd yw heb arwydd haint;
Eos yw—pan dery sain
Beroriaeth byw arwyrain,
Arwydd i'r adar ereill
Dewi, a'n llesg dawn y lleill.
Am un waith, minnau euthum
Drwy Ardd[1] y bardd, ar dro bum:
Gardd awen, a'i gwyrdd wiail,
Ni bu un ardd hardd o'i hail.
Eirian law yr awen lwys
Fu'n brodiaw 'r fwyn baradwys.
Lluosog ceir llysiau cain,
A blodau wyneb lydain;
Rhosynau aml—liwiau 'n lwys,
Urddolant yr ardd wiwlwys:
Coedlwyni caead lawnion,
Irion, heirdd, a geir yn hon;
Ac adar lu, mwynwar mân,
Ar gangen yn per gyngan;
Ac o'r tewfrig lle trigant,
Ein swyno ni â'u sain wnant.
Difyr yw gweled Dwyfach,
Esgud wedd, a'i physgod iach,
Yn chwarae rhwng ei cherrig,
Hynaws ddull, heb un naws ddig.
