O! yr anobaith sy ar wynebau
Y rhai annedwydd mewn dirgryniadau !
Gan syched deifiol, ysol eu loesau,
Gwylltiant a threngant mewn aruthr inga
Gwaith anadl a gwythienau-a beidiod
Yna dibenodd eu henbyd boenau.
E giliai'r haul o'u golwg,
Ei rudd ef arwyddai wg.
Ni ddaliai 'i ganwyll i ddylion—yn hw
I wneyd gwaith llofruddion ;
Ffodd hwnt, a diffoddai hon,
Tynnai'r gwawl tan argelion.
Deuai 'r nos i deyrnasu,
Ei mantell dywell a du
A daenai tros waith dynion,
Yn y gad fileinig hon.
Dallai'r trugarog d'wllwch—y ddeulu
Ddaliai mewn llonyddwch;
Llwyddai fel rhingyll heddwch
Er lluddio trais a'r lladd trwch.
Haid o fwlturiaid taerion,
Uwch y tir yn groch eu tôn,
Ar gig y lladdedigion,
Neshant i wledda 'r nos hon;
A dynion hyfion yn haid.
Fil taerach na'r fwlturiaid,
Y nos yn wancus ânt,
Weis Belial, cyrff ysbeiliant.
Hwy nis dawr gwynfannus dôn
Degau o glwyfedigion ;
Nid ystyriant dosturi.
Mwy na 'r haid fwlturiaid—dim.
