Fe dorrodd y newydd ar deimlad y fam
Fel taranfollt erchyll, a'i chalon rodd lam;
Mor hynod ddisymwth bu'r ergyd i hon,
Nes clodd y fath newydd ei dagrau'n ei bron;
Ni wyddai p'le i droi, na pha beth i'w wneud,
Ond teimlai lais distaw'n ei mynwes yn dweyd,—
"Feallai fod gobaith, feallai i'th Dduw
Ofalu am William, a'i fod ef yn fyw."
Hi syrthiodd ar ei gliniau
A chodai fyny ei llef,
Trwy'r storm o orthrymderau,
At un sydd yn y nef;
Ond ofnai fod ei gweddi
Yn gofyn gan yr Iôr
Am achub un oedd wedi
Ei gladdu yn y môr.
Daeth eilwaith adlais distaw
O fewn i'w mynwes wyw,
I ddweyd er hyn y gallai
Fod William eto'n fyw;
A'r adlais hwnnw roddodd
Ail nerth i'w gweddi gref,
Nes gyrrodd mewn ochenaid
Ei chalon tua'r nef.
VI
Ust! ust! dyna gnoc! pwy sy'n curo mor hy?
O diolch—a William yn dyfod i'r tŷ!
Pwy draetha'u teimladau pan syrthiodd y ddau
Ar yddfau eu gilydd i gyd lawenhau?
Dechreuai William ddweyd yn awr
Ei hanes prudd, pan syrthiodd lawr,
Ac fel 'r achubwyd ef mor hŷf
Gan law ddieithr morwr cryf;
