obaith na chymod, na hawddgarwch, na mwynder, yn oes oesoedd, Amen."
Am gân Arwyrain y Cyw Arglwydd, ni thybiais fod neb yn absen y Llew a'i cyflwynai i wneuthur dim lles â hi, oblegid fod y Llew wedi bod o'r blaen yn son am danaf wrth yr Iarll, yr hyn na bu neb arall ar a wyddwn i; ac odid y cofiai yr Iarll mai fi y crybwyllasai 'r Llew wrtho, oni bai iddo fo ei hun ei chyflwyno a dwyn ar gof i yr Iarll yr ymgom a fuasai yn fy nghylch. Mae hi eto heb ei llawn orffen yn Gymraeg; ond bellach ati hi yn nerth braich ac ysgwydd. Ond yn y cyfamser dyma ichwi ryw erthyl o Gywydd tra bo 'ch yn aros am dani hi:—
CYWYDD I DDIAFOL
DIAFOL, arglwydd dufwg,
Ti du ei drem, tad y drwg,
Hen Suddas, atgas utgi,
Gelyn enaid dyn wyt ti.
Nid adwaen—yspryd ydwyt—
Dy lun, namyn mai diawl wyt;
Od wyt hyll, ys erchyll son
Am danat y mae dynion,
A lluniaw erchyll wyneb,
A chyrn it' na charai neb;
Yn nghyrrau 'th siol anghywraint
Clustiau mul—clywaist eu maint;
Ac aeg fel camog olwyn;
Hychaidd, anfedrusaidd drwyn;
A'th dduryn oedd, waith arall,
Fal trwyn yr âb, fab y fall;
A sgyflfant rheibus gweflfawr,
Llawn dannedd og miniog mawr;
