Gwirwyd y dudalen hon
AR LAN Y WEILGI UNIG
AR lan y weilgi unig
Hen graig ei hysgwydd gwyd,
I lochi bwthyn gwledig
A'i dô a'i fur yn llwyd;
Ysgubodd myrdd o stormydd
Dros goryn moel y graig,
A gwenodd llawer haf-ddydd
Ar fwthyn glân yr aig.
Mae'r donn yn curo'r glannau
'Run fath a meddwyn ffôl,
A'r graig yn cau ei dyrnau
I daro'r donn yn ol;
Y storom sy'n ymgodi,
Mae'r gwynt yn rhuo'n waeth,
Nes tyrr cerbydau'r weilgi
Yn deilchion ar y traeth.
'Roedd gwraig yn suo'i baban
Ym mwthyn glan y môr,
'Doedd rhyngddi ag angeu'i hunan
Ond trwch a nerth y ddôr;
Fe gysgai'r bach yn dawel,—
Rhy ieuanc ydoedd ef
I deimlo'r storom uchel,
Na deall gŵg y nef.
Dau wyliwr dewr y glannau
A droent i mewn yn awr,
A'u dillad yn gareiau
Gan nerth y storom fawr;
