Y FFASIWN
MAE llawer arferiad yn dyfod i fri,
Sy'n blino peth anferth ar Gymro fel fi,
Mown gaeaf a gwanwyn, mewn gwres a hin oer,
Mae'r ffasiwn yn newid yn amlach na'r lloer,
Cyn cofio y newydd, na gadael rhai gynt,
Mao popeth yn newid mor gynted a'r gwynt.
Mi welais ryw ddiwrnod John Jones, Tan y Graig,
Yn rhedeg ei oreu â bonet i'r wraig,
Yr oedd y wniadwraig a'i gwnaeth wedi dweyd
Nad oedd dim ond dwy awr er pan ga'dd ei gwneud,
Ac erbyn i'r gŵr fynd a'r fonet i'r tŷ,
'Roedd y fonet o'r ffasiwn ers deuddydd neu dri.
Mae'r dynion cyn waethed, os nad ynt yn waeth,
Am gadw at reol y ffasiwn yn gaeth,
Cadd pwyma gôt newydd ar gyfer y cwrdd,
A threiodd y gôt cyn i'r teiliwr fynd ffwrdd,
Ond erbyn i'r brawd roi'r fraich chwith yn ei lle,
'Roedd y gôt yn hen ffasiwn cyn gwisgo'r fraich dde.
Mae ffasiwn gan ladies wneud limp tra anhoff—
Peth od fod y ffasiwn yn gwneud neb yn gloff,
Mae rhai gyda hynny i'w gweled mor blaen
Yn plygu eu hunain yn gam ar ymlaen,
A'r dynion sydd eilwaith wrth wneud Roman fall,
Yn plygu eu hunain yn gam ar yn ol.
Ond nid yn y gwisgo mae'r ffasiwn i gyd,
Mae'r siarad yn newid wrth ffasiwn y byd,
