Yn glaf neu iach, âi allan ar bob hin,
Ac yn ei llaw y cariai gorsen grin,
Gan ddistaw ddweyd o hyd, yn syn ei gwedd,—
"Fy chwaer yw hon, a daw i wylio'm bedd."
Ni soniai byth am gâr, na mam, na thad,
Na'i hudwr cas, nac am ei baban mad;
Ymddiddan wnâi, bob dydd, â'r gorsen grin,
Heb deimlo dwys effeithiau'i chystudd blin.
Nes marw dan oer wlith y niwlog nen,
Heb frawd na chwaer i gynnal pwys ei phen.
O'i llygredd oll ei chyflawn buro wnaed,
Gan Ysbryd Duw, drwy rin y dwyfol waed;
A'i henaid ffodd o'r maglau oll yn rhydd,
Gan hedeg fry i wlad o fythol ddydd.
Ond wrth gyfleu ei chorff i'w wely pridd,
Ei thad, dan guro'i fron, felldigai'r dydd
Y gwelodd hi o'i dŷ yn gorfod ffoi,
Mewn cyflwr gwan, heb wybod p'le i droi:
A'i hudwr tlawd a welai, er ei fraw,
Ddialydd llym â'i gleddyf yn ei law;
A'i Farnwr dig ar ddisglaer orsedd lân,
A'i wae'n seliedig mewn llyth'renau tân.
DAROSTYNGIAD A DERCHAFIAD CRIST
I Gu Geidwad gwael bechadur,
Gyda gwylder, seiniwn gân;
Ac enynner yn ein mynwes
Fywiol fflam o nefol dân:
Canwn am Ei ddarostyngiad,
Am Ei gur a'i gariad Ef,
Gan adseinio tonau mwynion
Telynorion llys y nef.
