Tudalen:Gwaith yr Hen Ficer.pdf/71

Maent hwy'n meirw yn ddi—aros,
Wrth y miloedd yn yr wythnos,
Ac yn cwympo ar eu gilydd,
Yn gelanedd mewn heolydd.

Nid oes eli, nid oes metswn,
Nid oes dwr, na deigre miliwn,
All ei ddiffodd, och ! na'i laesu,
Ond trugaredd Duw a'i allu.

Y mae Llundain fawr yn mwrno,
Fel Caersalem gwedi'i hanrheithio;
Nid oes dim ond ochain ynddi,
Cwynfan tost, a llef annigri.

Mae'r fath alar, mae'r fath dristwch,
Mae'r fath gwynfan a thrafferthwch,
Mae'r fath wewyr a'r fath ochain,
Ni bu'r fath erioed yn Llundain.

Mae pob gradd yn gweld yr Ange
Ger eu bron yn cwnnu ei gledde,
Ac yn disgwyl heno, heddy,
Am y cart i'w dwyn i'w claddu.

Y mae'r gwyr yn gweld eu gwragedd
A'u plant anwyl yn gelanedd;
Yn y tai yn dechreu sowso,
Heb gael undyn a'u hamwisgo.

Y mae'r gwragedd hwynte'n ochain,
Weld eu gwyr a'u plant yn gelain;
Ac heb feiddio myned allan,
Yn gwallbwyllo'n flin gan ofan.

Mae'r ymddifaid bach yn gweiddi
Yn y tai heb neb i'w porthi;
Ac yn sugno brest eu mame,
Gwedi marw er ys tridie.