'Trowch at y ford, John,' meddai Elen, 'mae'n siwr fod ishe bwyd arnoch chi ar ol trafeilu, a me gewch chi ranu'r ham, os gwelwch chi'n dda. Odi chi'n dewis lla'th a shwgir,—ond, dyna, 'rwy'n g'neyd dyn dierth o honoch chi ar unwaith—wel, 'rych chi wedi cadw'n ddierth iawn o ar priodes i,—ond wi'n cofio'ch bod chi'n ffond iawn o shwgir.'
'Dyna eitha digon o shwgir i fi,' meddwn, oblegid yr oedd Elen wedi dodi tri telpyn eisoes yn y cwpan, ac yr oedd yn barod i ddodi rhagor.
'Neis, neis yw shwgir,' meddai Benni Bach, gan edrych yn wangcus ar y basn, ac yn dangos ei fod yn berchen ar ddant mor felus a'i ewythr.
'Dyw shwgir ddim yn dda i blant bach,' meddai Elen.
'W'i ddim yn blentyn bach, odw i, mami?' meddai Gwilym.
'O mi ddei di'n fachgen mowr, dim, ond i ti stico,' meddai Elen. 'O's gyda chi, John, ddigon o hyfen yn eich tê? Mae'n well i chi helpi'ch hynan.' A gyda'r gair, dyma hi'n rhoddi'r jwg a'r hufen i fi.
Os oes rhywbeth yn y byd yr wyf fi'n hoff o hono, hufen llaeth yw hwnw. Colli hwn yw'r golled fwyaf a gefais pan es i fyw i'r dref, a da y gwyddai Elen nad oedd dim oeddwn yn fwy balch o hono, pan oeddwn yn myned gartref dros y gwyliau er's llawer dydd, na digon o hufen. Ac ar ol cael ут hufen yn fy llaw, arllwysais yn helaeth o hono. Ond yn ddisymwth dychrynwyd fi gan ysgrech oddiwrth Gwilym a Benni Bach. Yr oeddynt yn edrych arnaf gydag arswyd, a'u llygaid fel afalau yn eu pen.
'Y dyn,' meddai Gwilym o'r diwedd, styriwch mai hufen sy' gyda chi!'
Yr unig ateb roddodd Elen, oedd ei siglo yn drwsgl; ond nis gallwn i lai na chwerthin yn iachus. Daeth
