PENOD II.
Y MODD Y CAFODD GWILYM A BENNI I BACH DDILLAD NEWYDD.
Nid oeddwn wedi codi o'r gwely boreu dranoeth pan ddaeth Gwilym a Benni Bach i ymweled a fi. Yr oeddwn yn gorwedd, rhwng cwsg ac effro, yn gwrando ar gân yr adar bach a sï y myrddiwn pryfed mân sydd yn gwneyd holl awyr Dyffryn Tywi yn fyw yn yr haf, ac yn methu dyfalu paham yr oedd neb yn siarad am dawelwch y wlad, pan glywais lais Gwilym tu allan i ddrws fy ystafell.
'Nwncwl' meddai, yn ei lais treiddgar, 'mae mami yn gofyn i chi pu'n sy' well gyda chi gal brecwast yn y gwely ne' gyda ni yn y nouadd
'O, gwedwch wrth mami,' meddwn inau—oblegid nid oeddwn wedi anghofio hen gwynion Elen gartref er's llawer dydd am y drafferth o roddi brecwast yn y gwely y byddai ar y llawr yn y fyned.'
Ac yna clywwn swn y traed bach yn dringo lawr y grisiau.
Nid oeddwn mewn brys i godi a gwisgo. Yr oedd yr olygfa swynol o'r ffenestr yn tynu gormod ar fy sylw. Cyn i mi fod yn haner parod i ddisgyn, clywais swn dau bâr o draed tu allan i'r drws, a llais Gwilym yn galw drachefn,
'Nwncwl.'
Es at y drws, ac ar ol ei agor gwelais fy neiaint, Gwilym a Benni Bach.
'Nwncwl' meddai Gwilym, 'mae mami am i chi roi'r baish fach i fi sy' yn y chest?'
