'Dier mi,' meddwn, 'a Tom y waginer sy' wedi dysgu hyna i gyd i chi?'
'Ie,' meddai Gwilym, 'a mae e'n myn'd i ofyn i mami os cewn ni fyn'd i wel'd y bedyddio.'
'Beth yw'r bedyddio?' gofynais.
Ond cyn i fi gael ateb dyma lais Elen yn esgyn o odrau'r stâr,
'Nawr, blant, beth 'ych chi'n 'neyd i'r lan 'na'r holl amser hyn? Mae'n hen bryd eich bod chi wedi dybenu gwishgo, yn lle cadw nwncwl fel'na!'
Ac i lawr yr aethant gan gario y bais goch, ac nis gwelais hwynt mwyach cyn amser ciniaw.
Erbyn i mi ddisgyn i'r neuadd, nid oedd son am fy neiaint.
'Do'dd dim byw na bywyd gyda nhw,' esboniai Elen, os na chese nhw fyn'd gyda Tom y waginer i wel'd y Baptis yn bedyddio ym Mhwll Hesg. Mae Tom yn eu spwylo nhw mor anghyffredin, ag yw dyn ddim yn fo'lon bod yn gâs iddo 'fe am fod yn garedig wrth y plant. A dim ond i Gwilym gym'ryd rh'wbeth yn ei ben, mae'r un peth i chi dreio hydfan a threio'i droi e'! A phob peth 'wedi'th Gwilym, mae Benni'n siwr o 'weyd ar ei ol e'.'
Cefais ddigon o hanes fy neiaint o hyny nes daeth yn amser cychwyn i'r cwrdd. O'r diwedd cymerodd Henri fy mrawd-yng-nghyfraith drugaredd arnaf a dywedodd,
'Elen fach, yr wyt ti'n meddwl fod John yn cymryd cymaint o ddyddordeb yn y plant ag yr wyt ti.'
'Wel, f'alle bydd gydag e' blant ei hunan rywbryd,' meddai Elen, ag yna mi ddiallith.'
Ac, yn wir, nid oeddwn heb deimlo fod gan Elen esgus dros siarad am danynt.
Mae Gwilym,' meddai, 'yr un spit weithe a'r peth o'ech chi pan yn blentyn (er na allwn i wel'd yr un
