'Nawr, 'nawr,' ebai Elen, dyna ddigon o holi 'nawr. 'Mrowch chi i fyta'ch cino i chi ga'l mynd 'nol mewn pryd i'r ysgol.'
A therfynodd yr holi a'r ateb, fel y gwnelai bob amser, drwy adael cywreinrwydd Gwilym heb ei ddiwallu. Nis gallai Gwilym lai na meddwl boreu dranoeth am y peth wrth fyn'd i'r ysgol—oherwydd yr oedd y ddau bob dydd yn yr ysgol, Gwilym erbyn hyn yn Standard ii, a Benni Bach newydd gael ei symud i Standard i. Yr oedd yn ddiwrnod glyb, a gollyngwyd y plant lleiaf yn rhydd yn gynar yn y prydnawn. Penderfynodd Gwilym a Benni Bach groesi adref drwy'r caeau, lle dilyn heol y plwyf, a chan gymaint eu brys, ni wnaethant aros i gael cwmni Tom Brynglas a'r bechgyn mwyaf. Daethant yn ddidaro bron hyd at Blas Newydd, ond ar odrau Gwaun-y-Cwm, yr oedd cwter agored. Nid oedd neb wedi meddwl taflu pon-pren drosti, gan mor fechan oedd hi, a gallai Benni Bach gamu drosti, fel rheol, yn rhwydd. Ond y dydd hwnw yr oedd wedi bwrw glaw mor drwm, fel yr oedd y dwr wedi llifo dros geulanau'r rhewyn. Safai Gwilym a Benni Bach yr ochr draw yn ffaelu dyfalu am amser beth i wneyd.
Trueni na fyse jacoise gyda ni,' meddai Benni Bach. 'Rodd Tom Brynglas yn cerdded drw'r pownd pw ddwarnod arni nhw.'
'Ie, ne ta ni'n gallu hydfan fel deryn bach,' meddai Gwilym.
Ac yna yna buont yn cerdded yn ol ac ymlaen i gael gweled os oedd lle y gallent gamu dros y ffrwd fach lidiog, ond methwyd gweled yr un. O'r diwedd meddai Gwilym,
Ta ni ddim ond gweddio a chredu, falle y byse Iesu. Grist yn gneyd i'r dwr 'ma fyn'd bant,'
'Falle fe?' gofynai Benni Bach, braidd yn amheus.
